Κατω οι εγκαθετοι των Μερκελ και Σαρκοζι

Να διώξουμε το σάπιο πολιτικό σύστημα των συνεργατών τους

Τα Μέσα «Ενημέρωσης», ο επιχειρηματικός κόσμος, οι τράπεζες αγαλλιάζουν: Όλοι όσοι μας οδήγησαν ως εδώ τα τελευταία χρόνια, το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου και το ακροδεξιό ΛΑΟΣ που στήριζε το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου και ψήφισε το μνημόνιο, όλοι μαζί φτιάχνουν μια κυβέρνηση δικής τους «εθνικής» ενότητας για να συνεχίσουν το καταστροφικό έργο της Τρόικας, το έργο του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με μαθηματική βεβαιότητα θα συνεχίσουν να ξεπατώνουν ό,τι έχει απομείνει από δικαιώματα, κοινωνικές δαπάνες, δημόσια περιουσία και παραγωγική δραστηριότητα, προκειμένου να εφαρμόσουμε τους κατοχικούς όρους της νέας δανειακής σύμβασης. Το όραμα τόσων και τόσων πολιτικών και δημοσιογράφων, και πρώτα απ’ όλα του Καρατζαφέρη, γίνεται πραγματικότητα: Η ερήμωση της χώρας θα διευθύνεται πλέον όχι από μια μονοκομματική κυβέρνηση, αλλά από μια κυβέρνηση «εθνικής» ενότητας, μια κυβέρνηση τεχνοκρατική.

Μέχρι χθες είχαμε κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς τυπικά τουλάχιστον εκλεγμένους από τον ελληνικό λαό, που τυπικά θα έπρεπε να εφαρμόζουν το προεκλογικό τους πρόγραμμα – που όμως εφάρμοζαν τις εντολές και υποδείξεις του επιχειρηματικού κόσμου, των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον. Από σήμερα έχουμε για πρώτη φορά μια κυβέρνηση που επιβάλλεται και τυπικά απευθείας από τους ευρωπαίους επίτροπους και τραπεζίτες, και έναν πρωθυπουργό που επιβάλλεται και τυπικά απευθείας από το Βερολίνο. Η οικονομική και πολιτική κατοχή της χώρας φαίνεται πια να μην έχει ανάγκη κανένα προσωπείο. Τελούμε πλέον σε ανοιχτή και ξετσίπωτη οικονομική και πολιτική κατοχή για το καλό μας, όπως και επί Τσολάκογλου. «Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας»…

Η εξασφάλιση της έκτης δόσης και η αποδοχή της δανειακής σύμβασης, για την οποία «αναγκάστηκε» ο θεατρίνος Σαμαράς να πει το μεγάλο «ναι», δεν είναι για να σωθεί η Ελλάδα από τη χρεοκοπία στην οποία –είναι προφανές στον καθένα πια– βουλιάζουμε έτσι κι αλλιώς, αλλά για να μην προβούμε σε αναγκαστική στάση πληρωμών και καταρρεύσουν ευρωπαϊκές τράπεζες, και πόσοι ακόμη. Δηλαδή ο σκοπός είναι να σωθούν οι ίδιοι που μας εκβιάζουν. Αν κάτι έδειξαν πέρα από κάθε αμφιβολία οι συνέπειες από την απειλή όχι για στάση πληρωμών, αλλά για ένα απλό δημοψήφισμα, αυτό είναι ότι η δύναμη που στην πραγματικότητα κρατούσε η ελληνική κυβέρνηση τόσο καιρό στα χέρια της (και ποτέ δεν χρησιμοποίησε ούτε κατ’ ελάχιστο) θα αρκούσε για να αποτρέψει και να αρνηθεί τη μέχρι σήμερα κατοχή και την τάχα αναγκαστική εφαρμογή μέτρων που καταρράκωσαν τον κόσμο της εργασίας και ερήμωσαν τη χώρα. Τώρα, με τη συνέργεια του εδώ επιχειρηματικού κόσμου και των τραπεζών, με τη συνέργεια του αστικού πολιτικού κόσμου και των διαπλεκόμενων ΜΜΕ, αυτοί που θέλουν να σωθούν οι ίδιοι με το να πάρουμε εμείς την έκτη δόση και να υπογράψουμε τη δανειακή σύμβαση, μας φοράνε καπέλο μια κυβέρνηση της οποίας ο πρωθυπουργός είχε μέχρι χτες άμεσο προϊστάμενο τον Τρισέ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Για όλο τον κόσμο που θέλει να παλέψει ενάντια στον εφιάλτη που ζούμε εδώ και 18 μήνες, για όλο τον κόσμο για τον οποίο ο αγώνας έχει ήδη γίνει (ή μπορεί να γίνει) και ζήτημα επιβίωσης για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, για τα παιδιά ή για τους γονείς τους, ο αγώνας ενάντια στη σύγχρονη νέα κατοχή είναι μονόδρομος. Η οργάνωση και ο ξεσηκωμός του λαού είναι μονόδρομος. Για τις πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να λέγονται αντιμνημονιακές, για την Αριστερά ειδικότερα, είναι μονόδρομος η μη αναγνώριση της νέας πραξικοπηματικής, αντισυνταγματικής κυβέρνησης, και ο κάθετος διαχωρισμός από το σάπιο πολιτικό σύστημα που στηρίζει τη νέα κατοχή - μια σαπίλα που είναι πλέον αυταπόδεικτη. Είναι μονόδρομος η ενότητα στον αγώνα, στην οργάνωση και τον ξεσηκωμό του λαού.

Σε λίγες μέρες κλείνουν 38 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που αποκτά φέτος ειδική επικαιρότητα. Ο λαός στους δρόμους σε όλη τη χώρα θα καταγγείλει τη νέα κατοχή, τη νέα πραξικοπηματική κυβέρνηση, θα απαιτήσει για μια ακόμα φορά Ανεξαρτησία και πραγματική Δημοκρατία. Για μια μεγάλη πολιτική αλλαγή, για τη μεταπολίτευση του λαού, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για οποιαδήποτε προοδευτική πορεία του τόπου.