Συντηρητικo μετωπο εκποιησης της χωρας και πολιτικης ερημωσης
Του Ρούντι Ρινάλντι. 
Το τελευταίο διάστημα είχαμε δύο τηλεφωνικές επικοινωνίες (από αυτές που γίνανε γνωστές) ανάμεσα στον Γ. Παπανδρέου και τον Α. Σαμαρά. Η πρώτη έγινε την 15η Ιουνίου, όταν ουσιαστικά είχε παραιτηθεί για μερικές ώρες ο πρωθυπουργός, αλλά το συνοικέσιο δεν προχώρησε. Πριν λίγες μέρες, τα πράγματα πήγαν καλύτερα, και ένα ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων, μετά τη συμφωνία των δύο, υπερψήφισε το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ.
Και τι δεν ειπώθηκε για αυτήν την υπερψήφιση. Πανηγυρισμοί, ύμνοι, ιαχές, χαρά. «Υπάρχουν και ευτυχισμένες στιγμές στο δημόσιο βίο μιας χώρας.», «Το στοίχημα της συναντίληψης και της συνεργασίας στα μεγάλα θέματα δεν χάθηκε», «Αλλά τώρα το ρόδι έσπασε. Υπάρχει ένα στοιχείο αναφοράς. Ένα υπόδειγμα που θα δείχνει το δρόμο για τα μείζονα και τα σπουδαία.», «Τομή στα πολιτικά μας πράγματα», «Ιστορικής διάστασης ευρεία κοινοβουλευτική συναίνεση»… Διαβάστε τη συνέχεια
Το τελευταίο διάστημα είχαμε δύο τηλεφωνικές επικοινωνίες (από αυτές που γίνανε γνωστές) ανάμεσα στον Γ. Παπανδρέου και τον Α. Σαμαρά. Η πρώτη έγινε την 15η Ιουνίου, όταν ουσιαστικά είχε παραιτηθεί για μερικές ώρες ο πρωθυπουργός, αλλά το συνοικέσιο δεν προχώρησε. Πριν λίγες μέρες, τα πράγματα πήγαν καλύτερα, και ένα ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων, μετά τη συμφωνία των δύο, υπερψήφισε το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ.
Και τι δεν ειπώθηκε για αυτήν την υπερψήφιση. Πανηγυρισμοί, ύμνοι, ιαχές, χαρά. «Υπάρχουν και ευτυχισμένες στιγμές στο δημόσιο βίο μιας χώρας.», «Το στοίχημα της συναντίληψης και της συνεργασίας στα μεγάλα θέματα δεν χάθηκε», «Αλλά τώρα το ρόδι έσπασε. Υπάρχει ένα στοιχείο αναφοράς. Ένα υπόδειγμα που θα δείχνει το δρόμο για τα μείζονα και τα σπουδαία.», «Τομή στα πολιτικά μας πράγματα», «Ιστορικής διάστασης ευρεία κοινοβουλευτική συναίνεση»… Διαβάστε τη συνέχεια
Του Γιώργου Τσίπρα.
Ο Αύγουστος επεφύλασσε ένα ακόμη διεθνές χρηματιστηριακό τσουνάμι. Από το 2008 όταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση στις ΗΠΑ έχουν περάσει τρία χρόνια. Αντί της επαναφοράς των αγορών σε μια κάποια αισιοδοξία, τρία χρόνια διαγράφονται περισσότεροι κίνδυνοι. Οι κλυδωνισμοί διεθνείς και εθνικοί σε χρηματιστήρια και οικονομίες συνεχίζονται και δεν περιορίζονται στις ΗΠΑ και την ευρωζώνη. Τον προηγούμενο μήνα «κάηκαν» περισσότερα από 6 τρις δολάρια στα χρηματιστήρια, που ισοδυναμούν με το 10% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Θα ξεπεραστεί η κρίση του 2008; … Διαβάστε τη συνέχεια
Του Στρατή Λαμπρίδη.
Το μέτωπο της Παιδείας δεν ά
νοιξε ξαφνικά με την ψήφιση του νόμου-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου. Για την ακρίβεια δεν έχει κλείσει καθόλου την τελευταία πενταετία. Οι επιχειρούμενες αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση και ιδιαίτερα την τριτοβάθμια, ήταν διαρκώς ψηλά στην ατζέντα κάθε κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια. Είναι κατεκτημένη μια συνέχεια από την πλευρά των δυνάμεων που επιδιώκουν τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά και από την πλευρά του φοιτητικού κινήματος και της πανεπιστημιακής κοινότητας που την υπερασπίζεται. Υπάρχουν όμως και τομές που διαφοροποιούν την ποιότητα της επίθεσης αλλά και της απάντησης. Βασικότερη όλων αποτελεί η ψήφιση του Μνημονίου, η παράδοση της χώρας στα χέρια της τρόικας και η είσοδός της σε μια νέα καθεστωτική φάση. Έτσι, στην εποχή του Μνημονίου, η εφαρμογή της Μπολόνια μετατρέπεται σε μια πρωτόγνωρη λεηλασία του δημόσιου πανεπιστημίου στα πλαίσια της καταλήστευσης του λαού και της χώρας. Δεν αποτελεί απλά την «αργοπορημένη» απάντηση των αστικών επιτελείων που βρήκαν ευκαιρία να πάρουν τη ρεβάνς από το φοιτητικό κίνημα για την καθυστέρηση που τους προκάλεσε τα τελευταία χρόνια. Ούτως ή άλλως, η πολιτική για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που χαράχτηκε πανευρωπαϊκά (Λισσαβώνα, Μπολόνια κ.λπ.) ανταποκρινόταν στα σχέδια που απεργάζονταν τότε οι θιασώτες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης χωρίς να λάβουν υπόψη τους τις δονήσεις που θα προκαλούσε η κρίση του 2008, η οποία θέτει σε αμφισβήτηση ολόκληρη την αρχιτεκτονική του οικοδομήματος … Διαβάστε τη συνέχεια
νοιξε ξαφνικά με την ψήφιση του νόμου-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου. Για την ακρίβεια δεν έχει κλείσει καθόλου την τελευταία πενταετία. Οι επιχειρούμενες αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση και ιδιαίτερα την τριτοβάθμια, ήταν διαρκώς ψηλά στην ατζέντα κάθε κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια. Είναι κατεκτημένη μια συνέχεια από την πλευρά των δυνάμεων που επιδιώκουν τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά και από την πλευρά του φοιτητικού κινήματος και της πανεπιστημιακής κοινότητας που την υπερασπίζεται. Υπάρχουν όμως και τομές που διαφοροποιούν την ποιότητα της επίθεσης αλλά και της απάντησης. Βασικότερη όλων αποτελεί η ψήφιση του Μνημονίου, η παράδοση της χώρας στα χέρια της τρόικας και η είσοδός της σε μια νέα καθεστωτική φάση. Έτσι, στην εποχή του Μνημονίου, η εφαρμογή της Μπολόνια μετατρέπεται σε μια πρωτόγνωρη λεηλασία του δημόσιου πανεπιστημίου στα πλαίσια της καταλήστευσης του λαού και της χώρας. Δεν αποτελεί απλά την «αργοπορημένη» απάντηση των αστικών επιτελείων που βρήκαν ευκαιρία να πάρουν τη ρεβάνς από το φοιτητικό κίνημα για την καθυστέρηση που τους προκάλεσε τα τελευταία χρόνια. Ούτως ή άλλως, η πολιτική για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που χαράχτηκε πανευρωπαϊκά (Λισσαβώνα, Μπολόνια κ.λπ.) ανταποκρινόταν στα σχέδια που απεργάζονταν τότε οι θιασώτες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης χωρίς να λάβουν υπόψη τους τις δονήσεις που θα προκαλούσε η κρίση του 2008, η οποία θέτει σε αμφισβήτηση ολόκληρη την αρχιτεκτονική του οικοδομήματος … Διαβάστε τη συνέχεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου