Έχουν περάσει πια 37 χρόνια από τις τρεις ημέρες του Νοέμβρη του 1973, που έμελε να σημαδέψουν όλη την μεταπολιτευτική Ελλάδα. Η φετινή «επέτειος» της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μας βρίσκει στην δύνη του Μνημονίου, αλλά και με μια ιδιότυπη χούντα! Ξεχνάμε τα τανκς, τους γραφικούς καθαρευουσιάνικους λόγους και της ωμή βία. Τώρα πια υπάρχουν οι χαρτοφύλακες και η «διάσωση της χώρας από τον κίνδυνο του κομμουνισμού», έχει γίνει «διάσωση της χώρας από τα spreads, τα δάνεια και την χρεοκοπία».
Δεν είναι όμως μόνο αυτές οι αναλογίες του τότε με το τώρα. Στην περίοδο της επταετίας, ιδιαίτερα τα τελευταία της χρόνια, μιλάμε για μία μαζική αφαίμαξη όλου του ελληνικού λαού με την βίαιη καταλήστευση της αγροτιάς, την ανεργία και την φτώχεια των εργαζόμενων αλλά και την ταυτόχρονη δημιουργία πολλών «ευκαιριών» για το αμερικάνικο, κυρίως, κεφάλαιο. Δεν πρόκειται μόνο για μια περίοδο μαζικής περικοπής δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά πολύ περισσότερο για μια περίοδο φτωχοποίησης και εξαθλίωσης της κοινωνίας με μαζικά κουτσουρέματα εργασιακών δικαιωμάτων. Πολλές είναι οι ομοιότητες με την σημερινή κατάσταση, με μια κυβέρνηση-μαριονέττα στα χέρια των ξένων εταίρων και των υπαλλήλων της τρόικας, μια κυβέρνηση που θα θαύμαζε και ο ίδιος ο Παπαδόπουλος για τον κυνισμό της, που την ίδια στιγμή που κόβει μισθούς, δουλείες, παιδεία, υγεία και πρόνοια από τον λαό δηλώνει ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», την ίδια στιγμή που η ίδια στηρίζεται μόλις από το 18,2% του ελληνικού λαού (όπως έδειξαν οι πρόσφατες εκλογές) συνεχίζει ακάθεκτη όπως δηλώνει ο Γ. Παπανδρέου το καταστροφικό της έργο. Όπως και οι συνταγματάρχες με την Κύπρο, έτσι κι αυτοί δεν θα διστάσουν πουθενά, ούτε στο ενδεχόμενο να ξεπουλήσουν εδάφη της Ελλάδας προκειμένου να ικανοποιηθούν οι δανειστές μας και οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης!
Η απάντηση δόθηκε…
…και η απάντηση ήταν εκκωφαντική! Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ήταν απλά η αρχή του τέλους της δικτατορίας, ούτε καν το έναυσμα για την αστική δημοκρατία και τα ψευτοδιλήμματα της μεταπολίτευσης (με πρώτο απ’ όλα το δημοψήφισμα «Καραμανλής ή τανκς»). Ήταν τομή που άλλαξε ριζικά την ρώτα της ελληνικής ιστορίας και σαν μεγάλη κίνηση μαζών έφερε βίαια στην πραγματικότητα και στις συνειδήσεις του λαού τα πολιτικά και ιδεολογικά της διακυβεύματα! Ήταν η συσσωρευμένη οργή του κόσμου που βρήκε τον τρόπο να ενώσει τις φωνές του, να τις κάνει ποτάμι που κατέκλεισε όχι μόνο την χούντα αλλά και την ίδια την «επίσημη αριστερά» (ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτερικού) της εποχής που στάθηκε εντελώς απροετοίμαστη στο πραξικόπημα, αλλά και που κομμάτια της έφτασαν στο σημείο να καταγγείλουν και να λασπολογήσουν για την κατάληψη του Πολυτεχνείου!
Πυροδότης, όμως, του λαϊκού ξεσηκωμού δεν ήταν άλλος από την νεολαία. Η νεολαία ήταν αυτή που ήταν μπροστά, που έβαλε την σπίθα για να πάρει φωτιά ο κάμπος της οργής και της αγανάκτησης. Ήταν αυτή που ένωσε τους «από τα κάτω» σε ένα κοινό αγώνα, σε ένα κοινό μέτωπο και αυτό έγινε επειδή ακριβώς ξέφυγε από τα συντεχνιακά αιτήματα και ανέδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τον κύριο αντίπαλο, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους χουντικούς υπηρέτες του! Τέλος ήταν αυτή που έδωσε κι ένα μάθημα στην αριστερά που δεν πίστεψε (ή δεν ήθελε να πιστέψει) ότι τα πράγματα είναι δυνατό να αλλάξουν, ότι είναι εφικτές οι νίκες και ότι οι λαοί είναι αυτοί που κυλούν τα γρανάζια της ιστορίας προς τα μπρος.
Η απάντηση να ξαναδοθεί...
...και χρειάζεται αυτή η απάντηση να είναι ακόμα πιο δυνατή, ακόμα πιο μαζική και ακόμα πιο επικίνδυνη από αυτή του Νοέμβρη του ’73! Γιατί η σημερινή χούντα του ΠΑΣΟΚ, των υπαλλήλων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι ακόμα πιο επικίνδυνη και ακόμα πιο λυσσαλέα για τις ίδιες τις ζωές μας. Ζούμε ήδη τον δεύτερο γύρω των αντιλαϊκών μέτρων του Μνημονίου και η 5η Μάη του 2010 και ο Δεκέμβρης του 2008 πρέπει να είναι μόνη μία γεύση από την απάντησή μας.
Η ίδια η ιστορία του Πολυτεχνείου βάζει ακόμα πιο επιτακτικά τα ερωτήματα που ζητούν επίμονα απάντηση από την Αριστερά και το κίνημα στο αν έχει αποκτήσει την ικανότητα να μαθαίνει και να αλλάζει. Μπαίνει ακόμα πιο εκβιαστικά η ανάγκη της άρνησης της κατάστασης που ζούμε και της αλλαγής, της ουσιαστικής αλλαγής της νοοτροπίας και της πρακτικής μας και της ανατροπής του πολιτικού συστήματος.
Είναι δυνατό και σήμερα να γίνουμε η τομή που για άλλη μια φορά θα αλλάξει τον ρου της ιστορίας. Είναι δυνατό η νεολαία να γίνει ο πυροδότης που θα δείξει τον δρόμο του κοινού, μετωπικού βηματισμού προς την αλλαγή των πραγμάτων. Μπορούμε σήμερα να ενωθούμε ενάντια σ’ αυτούς που ληστεύουν τις ζωές όλης της κοινωνίας. Να αποδείξουμε ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι τα πρόβατα που πάνε για σφαγή, αλλά μπορούμε να γίνουμε οι λύκοι της κοινωνικής αγανάκτησης, της αντίστασης στο ξεπούλημα της χώρας και της αρπαγής του μέλλοντός μας...
Μπορούμε να γίνουμε οι λύκοι της οργής!
ΚΟΕ - ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΣΠΟΥΔΑΖΟΥΣΑΣ ΚΡΗΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου