Η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο. Τα νέα μέτρα που σχεδιάζονται και υλοποιούνται, οι ανατιμήσεις σε τρόφιμα και λογαριασμούς, η άνοδος των επιτοκίων στις τράπεζες, τα λουκέτα σε επιχειρήσεις και οι απολύσεις είναι το γκρίζο φόντο που κάθε οικογένεια εργαζόμενων βιώνει και θα βιώσει ακόμα πιο δραματικά το χειμώνα που μας έρχεται. 
Δεν υπάρχει κανένα σημάδι για καλυτέρευση της κατάστασης. Το αντίθετο. Όλα τα σημάδια προαναγγέλλουν μεγαλύτερη χειροτέρευση.
Το "ρεαλιστικό" –και μέχρι χθες κάπως αποτελεσματικό– "ο σώζων εαυτόν σωθήτω" δεν αρκεί πλέον. Κανένας δεν μπορεί απλά να τα βολέψει με ένα συμμάζεμα των οικονομικών του.
Τι κάνουμε, λοιπόν, μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση και στο πιο εφιαλτικό μέλλον που μας ετοιμάζουν;
Οι κλασικές απαντήσεις Μια κλασική απάντηση είναι "τίποτα". Δεν κάνουμε τίποτα. Κάνουμε μόνο υπομονή και σφίγγουμε όσο παίρνει το ζωνάρι. Απλά, δηλαδή, παρακολουθούμε –υπομένουμε– τη "σφαγή των αμνών".
Μια άλλη κλασική απάντηση είναι να περιμένουμε "καλύτερες μέρες", χάφτοντας τις υποσχέσεις που δίνει ο πολιτικός κόσμος και ιδιαίτερα οι εκπρόσωποι του δικομματισμού. Άντε να γίνουν εκλογές και ίσως αλλάξει το τοπίο και τιμωρήσουμε όσους μας έβλαψαν.
Αυτές οι "απαντήσεις" αδυνατούν να δώσουν απάντηση στο ερώτημα: μέχρι πού θα φτάσει η κατάσταση, και πώς τώρα θα τα βγάλουμε πέρα; Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι απορούν γιατί δεν γίνεται κάτι διαφορετικό, κάτι πιο άμεσο, πιο αποτελεσματικό, πιο ρεαλιστικό. Βέβαια αναρωτιούνται μέχρι σήμερα, αλλά θα ήθελαν κάποιον άλλο να κάνει κάτι γι’ αυτούς.
Ήρθε η ώρα για πράξη
Ήρθε η ώρα για πράξη. Στην πραγματικότητα άργησε να γίνει συνείδηση πως χρειάζεται να οργανωθούμε οι ίδιοι, να αυτοοργανωθούμε για να υπερασπίσουμε κάποια πράγματα και να διεκδικήσουμε κάποια άλλα. Έτσι τώρα έχει έρθει η ώρα να κινηθούμε συλλογικά ενάντια στην ακρίβεια και τη φτώχεια, προβάλλοντας αιτήματα, δείχνοντας ενόχους, προχωρώντας σε διαμαρτυρίες και σε κινήσεις που θα κατοχυρώνουν τα αυτονόητα. Θέλουμε τους πολιτικούς, τους συνδικαλιστές, τις δημοτικές αρχές δίπλα μας. Δεν περιμένουμε όμως από αυτούς εργολαβικά να μας λύσουν τα προβλήματα. Άλλωστε, αν ήθελαν και μπορούσαν, κάτι θα είχαν κάνει τόσα χρόνια.
Μπορούμε να κάνουμε πολλά
Δεν είναι αλήθεια πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Όταν δεν κάνουμε τίποτα –ή σχεδόν τίποτα– τότε αλωνίζουν οι "ξύπνιοι" και κερδίζουν τεράστια ποσά οι μεγαλέμποροι, οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι αεριτζήδες, οι μεγαλοεργολάβοι, οι τράπεζες, πλουτίζουν οι υπουργοί και οι κουστωδίες τους κ.λπ.
Πρώτα απ’ όλα, να μην ντρεπόμαστε για την κατάστασή μας. Να μην ντρεπόμαστε να δηλώνουμε πως δεν τα βγάζουμε πέρα, πως κάθε μέρα που περνά γινόμαστε πιο φτωχοί, πως είμαστε φτωχοί. Να ντρεπόμαστε όταν μας πιάνουν κορόιδα, όταν περνά το δούλεμά τους.
Δεύτερο. Να μιλάμε φωναχτά για την ακρίβεια, τις ανατιμήσεις, τους χαμηλούς μισθούς, τις αυξήσεις τιμολογίων, τα υψηλά δίδακτρα, τις δαπάνες για υγεία. Να αποκαλύπτουμε, να καταγγέλλουμε όσους ρουφούν τον ιδρώτα μας και το αίμα μας.
Τρίτο. Να συγκροτήσουμε επιτροπές ενάντια στην ακρίβεια και να βρούμε μορφές δράσης και κινητοποίησης για να αποτρέψουμε τα κύματα ακρίβειας και ανατιμήσεων που θα μας πνίξουν. Έλεγχο στις τιμές και στα τιμολόγια, στα δίδακτρα, στις συγκοινωνίες, στην υγεία, στον πολιτισμό!
Τέταρτο. Να θέσουμε παντού σε κάθε χώρο που βρισκόμαστε πως μόνο μια μεγάλη αύξηση των μισθών και των συντάξεων μπορεί να αποτελέσει ανακούφιση. Κανένα κόμμα του δικομματισμού δεν θίγει αυτό το ζήτημα. Ύποπτος ο ρόλος τους και βασικά είναι υπηρέτες του κεφαλαίου!
Αλήθεια, μπορούμε;
Το ερώτημα ξαναμπαίνει, γιατί ακόμα δεν έχουμε καταλάβει –όλοι μας– τη δύναμη που έχουμε όταν συλλογικά και αποφασιστικά δράσουμε. Γιατί τόσα χρόνια μάς πιπίλισαν τη σκέψη ότι μόνο κοιτώντας ο καθένας τα δικά του –χωρίς να νοιάζεται για το διπλανό του– μπορεί να προκόψει.
Μπορούμε: Να ρίξουμε τα κάγκελα σε ένα πάρκο που μας κλείνουν τις εισόδους, να ρίξουμε τα κάγκελα στις παραλίες. Μπορούμε να δώσουμε το εισιτήριο που διαρκεί 1,5 ώρα στον επόμενο επιβάτη. Μπορούμε να μπλοκάρουμε τα παράνομα διόδια και να περνάνε ελεύθερα τα αυτοκίνητα. Μπορούμε επιτόπου να ελέγξουμε τις τιμές και να αποκαλύψουμε τις αρπαχτές των καρτέλ στα σούπερ μάρκετ. Μπορούμε να μην πληρώσουμε για να πάρουν τα παιδιά μας βιβλία στα σχολεία. Μπορούμε να προβάλλουμε μέτρα για τις τράπεζες και τα επιτόκια, να σταματήσουμε τις κατασχέσεις. Και ούτω καθεξής!
Μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα, φτάνει να αποφασίσουμε να κινηθούμε. Μπορούμε να δράσουμε τοπικά, στον τόπο που μένουμε ή δουλεύουμε. Πιο κεντρικά απέναντι στους κυβερνητικούς υπεύθυνους και τους αρμόδιους. Να νιώσουν την ανάσα μας, την οργή μας, την αγανάκτησή μας. Κι αν μπορούν, ας μας αγνοήσουν…
Δεν υπάρχει κανένα σημάδι για καλυτέρευση της κατάστασης. Το αντίθετο. Όλα τα σημάδια προαναγγέλλουν μεγαλύτερη χειροτέρευση.
Το "ρεαλιστικό" –και μέχρι χθες κάπως αποτελεσματικό– "ο σώζων εαυτόν σωθήτω" δεν αρκεί πλέον. Κανένας δεν μπορεί απλά να τα βολέψει με ένα συμμάζεμα των οικονομικών του.
Τι κάνουμε, λοιπόν, μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση και στο πιο εφιαλτικό μέλλον που μας ετοιμάζουν;
Οι κλασικές απαντήσεις Μια κλασική απάντηση είναι "τίποτα". Δεν κάνουμε τίποτα. Κάνουμε μόνο υπομονή και σφίγγουμε όσο παίρνει το ζωνάρι. Απλά, δηλαδή, παρακολουθούμε –υπομένουμε– τη "σφαγή των αμνών".
Μια άλλη κλασική απάντηση είναι να περιμένουμε "καλύτερες μέρες", χάφτοντας τις υποσχέσεις που δίνει ο πολιτικός κόσμος και ιδιαίτερα οι εκπρόσωποι του δικομματισμού. Άντε να γίνουν εκλογές και ίσως αλλάξει το τοπίο και τιμωρήσουμε όσους μας έβλαψαν.
Αυτές οι "απαντήσεις" αδυνατούν να δώσουν απάντηση στο ερώτημα: μέχρι πού θα φτάσει η κατάσταση, και πώς τώρα θα τα βγάλουμε πέρα; Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι απορούν γιατί δεν γίνεται κάτι διαφορετικό, κάτι πιο άμεσο, πιο αποτελεσματικό, πιο ρεαλιστικό. Βέβαια αναρωτιούνται μέχρι σήμερα, αλλά θα ήθελαν κάποιον άλλο να κάνει κάτι γι’ αυτούς.
Ήρθε η ώρα για πράξη
Ήρθε η ώρα για πράξη. Στην πραγματικότητα άργησε να γίνει συνείδηση πως χρειάζεται να οργανωθούμε οι ίδιοι, να αυτοοργανωθούμε για να υπερασπίσουμε κάποια πράγματα και να διεκδικήσουμε κάποια άλλα. Έτσι τώρα έχει έρθει η ώρα να κινηθούμε συλλογικά ενάντια στην ακρίβεια και τη φτώχεια, προβάλλοντας αιτήματα, δείχνοντας ενόχους, προχωρώντας σε διαμαρτυρίες και σε κινήσεις που θα κατοχυρώνουν τα αυτονόητα. Θέλουμε τους πολιτικούς, τους συνδικαλιστές, τις δημοτικές αρχές δίπλα μας. Δεν περιμένουμε όμως από αυτούς εργολαβικά να μας λύσουν τα προβλήματα. Άλλωστε, αν ήθελαν και μπορούσαν, κάτι θα είχαν κάνει τόσα χρόνια.
Μπορούμε να κάνουμε πολλά
Δεν είναι αλήθεια πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Όταν δεν κάνουμε τίποτα –ή σχεδόν τίποτα– τότε αλωνίζουν οι "ξύπνιοι" και κερδίζουν τεράστια ποσά οι μεγαλέμποροι, οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι αεριτζήδες, οι μεγαλοεργολάβοι, οι τράπεζες, πλουτίζουν οι υπουργοί και οι κουστωδίες τους κ.λπ.
Πρώτα απ’ όλα, να μην ντρεπόμαστε για την κατάστασή μας. Να μην ντρεπόμαστε να δηλώνουμε πως δεν τα βγάζουμε πέρα, πως κάθε μέρα που περνά γινόμαστε πιο φτωχοί, πως είμαστε φτωχοί. Να ντρεπόμαστε όταν μας πιάνουν κορόιδα, όταν περνά το δούλεμά τους.
Δεύτερο. Να μιλάμε φωναχτά για την ακρίβεια, τις ανατιμήσεις, τους χαμηλούς μισθούς, τις αυξήσεις τιμολογίων, τα υψηλά δίδακτρα, τις δαπάνες για υγεία. Να αποκαλύπτουμε, να καταγγέλλουμε όσους ρουφούν τον ιδρώτα μας και το αίμα μας.
Τρίτο. Να συγκροτήσουμε επιτροπές ενάντια στην ακρίβεια και να βρούμε μορφές δράσης και κινητοποίησης για να αποτρέψουμε τα κύματα ακρίβειας και ανατιμήσεων που θα μας πνίξουν. Έλεγχο στις τιμές και στα τιμολόγια, στα δίδακτρα, στις συγκοινωνίες, στην υγεία, στον πολιτισμό!
Τέταρτο. Να θέσουμε παντού σε κάθε χώρο που βρισκόμαστε πως μόνο μια μεγάλη αύξηση των μισθών και των συντάξεων μπορεί να αποτελέσει ανακούφιση. Κανένα κόμμα του δικομματισμού δεν θίγει αυτό το ζήτημα. Ύποπτος ο ρόλος τους και βασικά είναι υπηρέτες του κεφαλαίου!
Αλήθεια, μπορούμε;
Το ερώτημα ξαναμπαίνει, γιατί ακόμα δεν έχουμε καταλάβει –όλοι μας– τη δύναμη που έχουμε όταν συλλογικά και αποφασιστικά δράσουμε. Γιατί τόσα χρόνια μάς πιπίλισαν τη σκέψη ότι μόνο κοιτώντας ο καθένας τα δικά του –χωρίς να νοιάζεται για το διπλανό του– μπορεί να προκόψει.
Μπορούμε: Να ρίξουμε τα κάγκελα σε ένα πάρκο που μας κλείνουν τις εισόδους, να ρίξουμε τα κάγκελα στις παραλίες. Μπορούμε να δώσουμε το εισιτήριο που διαρκεί 1,5 ώρα στον επόμενο επιβάτη. Μπορούμε να μπλοκάρουμε τα παράνομα διόδια και να περνάνε ελεύθερα τα αυτοκίνητα. Μπορούμε επιτόπου να ελέγξουμε τις τιμές και να αποκαλύψουμε τις αρπαχτές των καρτέλ στα σούπερ μάρκετ. Μπορούμε να μην πληρώσουμε για να πάρουν τα παιδιά μας βιβλία στα σχολεία. Μπορούμε να προβάλλουμε μέτρα για τις τράπεζες και τα επιτόκια, να σταματήσουμε τις κατασχέσεις. Και ούτω καθεξής!
Μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα, φτάνει να αποφασίσουμε να κινηθούμε. Μπορούμε να δράσουμε τοπικά, στον τόπο που μένουμε ή δουλεύουμε. Πιο κεντρικά απέναντι στους κυβερνητικούς υπεύθυνους και τους αρμόδιους. Να νιώσουν την ανάσα μας, την οργή μας, την αγανάκτησή μας. Κι αν μπορούν, ας μας αγνοήσουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου