Μέσα σε ένα περιβάλλον που ορίζεται από την άγρια επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και τη διεθνή κρίση, βαδίζουμε προς τη γενική απεργία της 21ης Οκτώβρη.Οι λόγοι για να κινητοποιηθούν οι εργαζόμενοι είναι περισσότεροι από ποτέ: η Ολυμπιακή, τα λιμάνια, ο ΟΣΕ, η Εθνική Ασφαλιστική, η Αγροτική Ασφαλιστική, ξεπουλιούνται προκειμένου να τονωθούν τα κέρδη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Η ενοποίηση των ταμείων απειλεί να πραγματοποιήσει το στόχο της, να τινάξει στον αέρα το ασφαλιστικό σύστημα. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι κινδυνεύουν να χάσουν τα βαρέα με αποτέλεσμα οι συνθήκες εργασίας σε ολόκληρους κλάδους να γυρνάνε πίσω δεκαετίες. Το ίδιο συμβαίνει και με το εργασιακό καθεστώς στις ΔΕΚΟ όπου οι εργαζόμενοι κινδυνεύουν να μην έχουν ούτε συλλογική σύμβαση. Οι συνεχείς ανατιμήσεις στα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης πυκνώνουν μαζικά τις γραμμές των εργαζομένων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Ο νέος προϋπολογισμός είναι ένας ακόμα προϋπολογισμός λιτότητας για τους εργαζόμενους και τις κοινωνικές δαπάνες και ενίσχυσης του μεγάλου κεφαλαίου.
Και όλα αυτά την ώρα που η κρίση σηματοδοτεί την αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού αλλά και την επιμονή σ' αυτόν τον αδιέξοδο δρόμο αφού, μετά την ιδιωτικοποίηση των κερδών που σημάδεψε και σημαδεύει τις πολιτικές τους, οι κυβερνήσεις προχωράνε τώρα και στην κοινωνικοποίηση των ζημιών για να στηρίξουν ένα σύστημα που απειλείται με κατάρρευση.
Η ίδια συνταγή -της παράδοσης των κοινωνιών στο ιδιωτικό κεφάλαιο χωρίς όρους και περιορισμούς- που οδήγησε στην κρίση ακολουθείται και για την έξοδο από αυτή. Να πληρώσουν οι εργαζόμενοι, να πληρώσουν οι λαοί.
Έχουμε πράγματι δεκάδες λόγους να κινητοποιηθούμε και όλοι συγκλίνουν σε έναν: Δεν αντέχουμε άλλο να πληρώνουμε για να θησαυρίζουν μια χούφτα επιχειρηματίες με τη συνδρομή του κράτους. Οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν άλλο να πληρώνουν για ένα σύστημα που αδυνατεί δεκαετίες τώρα να βγει από την κρίση του.
Φτάνει πια με το νεοφιλελευθερισμό.
Είναι καιρός να απαιτήσουμε την αλλαγή αυτής της πολιτικής. Να παρθούν μέτρα για τους εργαζόμενους και όχι για τους τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτή είναι η απαίτηση των εργαζόμενων και της κοινωνίας και αυτό το αίτημα δεν πρόκειται να το ακούσουν οι εκπρόσωποι του δικομματισμού που πανηγυρίζουν επειδή έσωσαν τις τράπεζες. Εκτός και αν τους το φωνάξουμε στα μούτρα. Αν τους αναγκάσουμε να το ακούσουν.
Αυτό θα έπρεπε να είναι η δουλειά του συνδικαλιστικού κινήματος και της ηγεσίας του. Να βοηθήσουν να εκφραστούν οι ανάγκες και οι διαθέσεις των εργαζόμενων. Να ενώσουν όλα τα κομμάτια των εργαζόμενων που πλήττονται. Να οργανώσουν τους αγώνες τους με κοινά αιτήματα. Να δείξουν στην πράξη στην κυβέρνηση και το μεγάλο κεφάλαιο πως δεν πρόκειται να βρουν στιγμή ησυχίας αν δεν εγκαταλείψουν αυτή την πολιτική. Να απαιτήσουν να παρθούν άμεσα μέτρα για τους εργαζόμενους και τους άνεργους. Να οργανώσουν κινητοποιήσεις ενάντια στη φτώχεια, την ακρίβεια, τις ιδιωτικοποιήσεις και τις άτυπες μορφές ανεργίας -την ελαστική εργασία.
Αντί για όλα αυτά, έχουμε μια σειρά απεργιακών κινητοποιήσεων, κάτω από την πίεση του κόσμου, που όμως περισσότερο στοχεύουν στο να φορτώσουν το πολιτικό κόστος των μέτρων στην κυβέρνηση παρά στο να λυθούν τα προβλήματα των εργαζομένων.
Είναι ανάγκη να αντιδράσουμε. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια, ούτε άλλη ελπίδα από την κινητοποίηση μας, από το να στείλουμε το δικό μας μήνυμα.
Προς την κυβέρνηση και το δικομματισμό, ότι αυτή η πολιτική -ο νεοφιλελευθερισμός- είτε θα εγκαταλειφθεί είτε θα ανατραπεί.
Προς τη συνδικαλιστική ηγεσία, ότι είναι καιρός να αφήσει τα παιχνίδια και να βοηθήσει στην οργάνωση των εργαζομένων και τους μαζικούς, μαχητικούς αγώνες που απαιτούνται.
Να απαιτήσουμε:
Και όλα αυτά την ώρα που η κρίση σηματοδοτεί την αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού αλλά και την επιμονή σ' αυτόν τον αδιέξοδο δρόμο αφού, μετά την ιδιωτικοποίηση των κερδών που σημάδεψε και σημαδεύει τις πολιτικές τους, οι κυβερνήσεις προχωράνε τώρα και στην κοινωνικοποίηση των ζημιών για να στηρίξουν ένα σύστημα που απειλείται με κατάρρευση.
Η ίδια συνταγή -της παράδοσης των κοινωνιών στο ιδιωτικό κεφάλαιο χωρίς όρους και περιορισμούς- που οδήγησε στην κρίση ακολουθείται και για την έξοδο από αυτή. Να πληρώσουν οι εργαζόμενοι, να πληρώσουν οι λαοί.
Έχουμε πράγματι δεκάδες λόγους να κινητοποιηθούμε και όλοι συγκλίνουν σε έναν: Δεν αντέχουμε άλλο να πληρώνουμε για να θησαυρίζουν μια χούφτα επιχειρηματίες με τη συνδρομή του κράτους. Οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν άλλο να πληρώνουν για ένα σύστημα που αδυνατεί δεκαετίες τώρα να βγει από την κρίση του.
Φτάνει πια με το νεοφιλελευθερισμό.
Είναι καιρός να απαιτήσουμε την αλλαγή αυτής της πολιτικής. Να παρθούν μέτρα για τους εργαζόμενους και όχι για τους τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτή είναι η απαίτηση των εργαζόμενων και της κοινωνίας και αυτό το αίτημα δεν πρόκειται να το ακούσουν οι εκπρόσωποι του δικομματισμού που πανηγυρίζουν επειδή έσωσαν τις τράπεζες. Εκτός και αν τους το φωνάξουμε στα μούτρα. Αν τους αναγκάσουμε να το ακούσουν.
Αυτό θα έπρεπε να είναι η δουλειά του συνδικαλιστικού κινήματος και της ηγεσίας του. Να βοηθήσουν να εκφραστούν οι ανάγκες και οι διαθέσεις των εργαζόμενων. Να ενώσουν όλα τα κομμάτια των εργαζόμενων που πλήττονται. Να οργανώσουν τους αγώνες τους με κοινά αιτήματα. Να δείξουν στην πράξη στην κυβέρνηση και το μεγάλο κεφάλαιο πως δεν πρόκειται να βρουν στιγμή ησυχίας αν δεν εγκαταλείψουν αυτή την πολιτική. Να απαιτήσουν να παρθούν άμεσα μέτρα για τους εργαζόμενους και τους άνεργους. Να οργανώσουν κινητοποιήσεις ενάντια στη φτώχεια, την ακρίβεια, τις ιδιωτικοποιήσεις και τις άτυπες μορφές ανεργίας -την ελαστική εργασία.
Αντί για όλα αυτά, έχουμε μια σειρά απεργιακών κινητοποιήσεων, κάτω από την πίεση του κόσμου, που όμως περισσότερο στοχεύουν στο να φορτώσουν το πολιτικό κόστος των μέτρων στην κυβέρνηση παρά στο να λυθούν τα προβλήματα των εργαζομένων.
Είναι ανάγκη να αντιδράσουμε. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια, ούτε άλλη ελπίδα από την κινητοποίηση μας, από το να στείλουμε το δικό μας μήνυμα.
Προς την κυβέρνηση και το δικομματισμό, ότι αυτή η πολιτική -ο νεοφιλελευθερισμός- είτε θα εγκαταλειφθεί είτε θα ανατραπεί.
Προς τη συνδικαλιστική ηγεσία, ότι είναι καιρός να αφήσει τα παιχνίδια και να βοηθήσει στην οργάνωση των εργαζομένων και τους μαζικούς, μαχητικούς αγώνες που απαιτούνται.
Να απαιτήσουμε:
- Μέτρα για το Λαό και όχι για τους τραπεζίτες
- Καμιά ιδιωτικοποίηση, να περιφρουρήσουμε τη δημόσια περιουσία
- Να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο
- Φορολογικές ελαφρύνσεις για τους εργαζόμενους
- Να αυξηθούν σημαντικά οι κοινωνικές δαπάνες
- Να μπει πλαφόν στις τιμές των βασικών ειδών λαϊκής κατανάλωσης
- Επίδομα θέρμανσης στα λαϊκά νοικοκυριά
- Να καταγγελθεί η Εθνική Συλλογική Σύμβαση. Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου